Πώς οι γυναίκες καλλιτέχνες αναπλάθουν τη διάσημη τέχνη από άνδρες - και γιατί πρέπει να τη δείτε

Η Tirtzah Bassel, αφού έγινε μητέρα, παρατήρησε ότι ο κανόνας της δυτικής τέχνης αγνόησε την πράξη της γέννησης και συνειδητοποίησε ότι είναι μια παγκόσμια ανθρώπινη εμπειρία. Επέστρεψε στο στούντιό της μετά από μερικούς μήνες και άρχισε να εξερευνά έναν εναλλακτικό κανόνα όπου οι εμπειρίες του τοκετού και των εμμηνορροϊκών σωμάτων είχαν προτεραιότητα μέσω μιας σειράς που ονομάζεται "Canon in Drag" όπου η τέχνη δημιουργήθηκε από, για και ανάθεση από γυναίκες.

Ξεκίνησε τη σειρά της επεξεργάζοντας γνωστές εικόνες από Παλαιούς Δασκάλους όπως ο Ρούμπενς, ο Ρέμπραντ και ο Βαν Άικ. Στην εκδοχή της στο Δίπτυχο της Σταύρωσης του Rogier van der Weyden (1460), για παράδειγμα, ο Χριστός αντικαθίσταται από έναν μάρτυρα με εμμηνόρροια, με επίκεντρο την επίδειξη δυνατότητας, απώλειας και ανανέωσης. Η εκδοχή του Bassel του "The Origin of the World" μοιάζει με του Gustave Courbet, αλλά αντιθέτως απεικονίζει την πράξη της γέννησης. Και στην επανερμηνεία της της Γέννησης του Petrus Christus, ο Joseph απεικονίζεται ως ο κύριος φροντιστής του Ιησού, κρατώντας τον σε μια τρυφερή, δέρμα με δέρμα αγκαλιά.

Έτσι, στη διασκευή της στον κανόνα, η Bassel δημιούργησε έργα τέχνης που είναι ολοκληρωμένα από μόνα τους. Ωστόσο, δεν είναι η μόνη γυναίκα που παίρνει εμβληματικές εικόνες από άνδρες για να δείξει ανισότητες στην εκπροσώπηση των φύλων. Υπάρχουν άλλοι 11 καλλιτέχνες που έχουν επανερμηνεύσει κανονικά έργα τέχνης από άνδρες στη ζωγραφική, τη φωτογραφία, το βίντεο και τη γλυπτική.

Sylvia Sleigh, Το τουρκικό λουτρό

Στον οριενταλιστικό πίνακα του Το Τουρκικό λουτρό (1863), ο Jean-Auguste-Dominique Ingres απεικόνισε σαρκώδη γυναικεία γυμνά σε διάφορες πόζες, χρησιμοποιώντας ένα χαμάμ ως πρόσχημα. Η φεμινίστρια καλλιτέχνις Sylvia Sleigh επανασχεδίασε τον πίνακα, αντικαθιστώντας τα γυμνά με μια ομάδα γυμνών ανδρών, συμπεριλαμβανομένου του συζύγου της Lawrence Alloway, ως η ξαπλωμένη φιγούρα στο δεξί προσκήνιο.

Maria Lassnig, Καλλιτεχνική Αγωγή, 1976

Η ταινία κινουμένων σχεδίων ξεκινά με σκοτεινά σχήματα να επιπλέουν στο διάστημα, που σύντομα αποδεικνύεται ότι είναι η Εκδίωξη από τον Παράδεισο του Μιχαήλ Άγγελου. Επιπλέον, στην ταινία, η Μόνα Λίζα εμφανίζεται να βουρτσίζει τα δόντια της ενώ διατηρεί το διάσημο χαμόγελό της. Η Αυστριακή καλλιτέχνις Maria Lassnig στόχευε με τη μικρού μήκους ταινία που περιλαμβάνει κλασικά δυτικά της ιστορίας της τέχνης να «επαναερμηνεύσει διάσημους πίνακες όπως εκείνους του Vermeer, του Michelangelo κ.λπ., με φεμινιστική ή άλλη οπτική». (Προσθέτοντας μια άλλη παιχνιδιάρικη άποψη για τον Michelangelo, ο Lassnig πρόσθεσε ένα τμήμα Creation of Adam όπου ο Adam ρωτά τον Θεό αν η αγγελική γυναίκα κάτω από το μπράτσο του είναι η σύζυγός του, κάτι που ο Θεός αρνείται, λέγοντας ότι είναι η Γραμματέας του).

Η τέχνη της ζωγραφικής (1666-68) του Johannes Vermeer, την οποία ο Lassnig γνώριζε και είχε επισκεφτεί στο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης, εμφανίζεται δύο φορές στην ταινία της «Art Education». Η σκηνή ξεθωριάζει και όταν επανεμφανίζεται αργότερα, οι δύο φιγούρες αντιστρέφονται - το γυναικείο μοντέλο παρουσιάζεται να κάθεται στο καβαλέτο, ενώ ο άνδρας καλλιτέχνης στέκεται τώρα γυμνός, αντί να ντυθεί και να κοιτάζει αλλού. Ο καλλιτέχνης απεικονίζεται τώρα ως φαλακρός και με γλάστρα, παρά όπως στον αρχικό πίνακα του Βερμέερ.

Cindy Sherman, σειρά "History Portraits", 1988

Στη σειρά της "History Portraits", παρόμοια με την αναγνωρισμένη σειρά "Untitled Film Stills", οι εικόνες της Cindy Sherman μπορεί να φαίνονται γνωστές αλλά δύσκολο να τοποθετηθούν. Μιμούμενοι το ύφος και την κλίμακα των κανονικών έργων της Αναγέννησης, του Μπαρόκ, του Ροκοκό και του Νεοκλασικού, τα «Ιστορικά Πορτρέτα» του Σέρμαν εμβαθύνουν στα στερεότυπα, την ταυτότητα φύλου και τα πορτραίτα, ενώ υποδεικνύουν επίσης την τεχνητικότητα αυτών των αναπαραγωγών. Μέσω της χρήσης προφανών προσθετικών, περουκών και βαρύ μακιγιάζ, αυτές οι εικόνες έχουν μια ξεχωριστή αίσθηση «απενεργοποίησης», υποδηλώνοντας ότι η πηγή έμπνευσης είναι επίσης κατασκευασμένη και δεν πρέπει να είναι πλήρως αξιόπιστη.

Deborah Kass, 12 Red Barbras, 1993

Στη σειρά "The Warhol Project" της Deborah Kass (1992-2000), χρησιμοποιεί το στυλ προσωπογραφίας των διασημοτήτων του Warhol για να αντιμετωπίσει τις δικές της εμπειρίες με την υποεκπροσώπηση των Εβραίων. Μέσα από τη σειρά, η Kass ερμηνεύει εκ νέου εμβληματικές φιγούρες όπως η Barbra Streisand, η Gertrude Stein και η ίδια για να σχολιάσει αυτά τα θέματα. Στο κομμάτι "12 Red Barbras" (1993), ο Kass αντικαθιστά την επαναλαμβανόμενη εικόνα του Warhol της Jacqueline Kennedy με αυτή του Streisand ως δήλωση για την αναπαράσταση.