Jak artystki przerabiają słynną sztukę mężczyzn – i dlaczego warto to zobaczyć

Tirtzah Bassel po zostaniu matką zauważyła, że zachodni kanon sztuki ignorował akt narodzin i stał się bardziej świadomy tego, że jest to uniwersalne doświadczenie człowieka. Wróciła do swojego studia po kilku miesiącach i zaczęła eksplorować alternatywny kanon, w którym doświadczenia związane z porodem i menstruacją ciał były traktowane priorytetowo w serii „Canon in Drag”, w której sztuka została stworzona przez kobiety, dla nich i na zlecenie.

Rozpoczęła swoją serię od przeróbki dobrze znanych obrazów starych mistrzów, takich jak Rubens, Rembrandt i Van Eyck. Na przykład w jej wersji Dyptyku ukrzyżowania Rogiera van der Weydena (1460) Chrystusa zastępuje męczennica miesiączkująca, z naciskiem na demonstrację możliwości, utraty i odnowy. Wersja „Początku świata” Bassela przypomina wersję Gustave'a Courbeta, ale zamiast tego przedstawia akt narodzin. A w swojej reinterpretacji Narodzenia Petrusa Christusa Józef jest przedstawiony jako główny opiekun Jezusa, trzymający go w czułym uścisku skóra do skóry.

Tak więc, w swojej adaptacji kanonu, Bassel stworzyła dzieła sztuki, które są kompletne same w sobie. Jednak nie jest jedyną kobietą, która przyjęła kultowe zdjęcia mężczyzn, aby pokazać różnice w reprezentacji płci. Jest 11 innych artystów, którzy reinterpretowali kanoniczne dzieła sztuki mężczyzn w malarstwie, fotografii, wideo i rzeźbie.

Sylvia Sleigh, Łaźnia turecka

W swoim orientalistycznym obrazie Łaźnia turecka (1863) Jean-Auguste-Dominique Ingres przedstawiał mięsiste akty kobiece w różnych pozach, wykorzystując jako pretekst łaźnię turecką. Artystka feministyczna Sylvia Sleigh ponownie wyobraziła sobie obraz, zastępując akty grupą nagich mężczyzn, w tym jej męża Lawrence'a Allowaya, jako leżącą postać na prawym pierwszym planie.

Maria Lassnig, Edukacja artystyczna, 1976

Film animowany rozpoczyna się od unoszących się w przestrzeni ciemnych kształtów, które wkrótce okazują się Wygnaniem Michała Anioła z Raju. Dodatkowo w filmie pokazana jest Mona Lisa myjąca zęby, zachowując swój słynny uśmiech. Austriacka artystka Maria Lassnig miała na celu w filmie krótkometrażowym, który przedstawia klasyków zachodniej historii sztuki, „reinterpretację słynnych obrazów, takich jak te Vermeera, Michała Anioła itp., Z perspektywy feministycznej lub innej”. (Dodając kolejne żartobliwe podejście do Michała Anioła, Lassnig dodał fragment Stworzenie Adama, w którym Adam pyta Boga, czy anielska kobieta pod jego pachą jest jego żoną, czemu Bóg zaprzecza, mówiąc, że jest jego sekretarką).

Sztuka malarstwa Johannesa Vermeera (1666-68), którą Lassnig znała i którą odwiedziła w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu, pojawia się dwukrotnie w jej filmie „Edukacja artystyczna”. Scena zanika, a kiedy pojawia się później, dwie postacie są odwrócone - modelka siedzi przy sztalugach, podczas gdy artysta stoi teraz nagi, a nie ubrany i odwraca wzrok. Artysta jest teraz przedstawiany jako łysy i brzuchaty, a nie jak na oryginalnym obrazie Vermeera.

Cindy Sherman, seria „Portrety historyczne”, 1988

W jej serii „Portrety historyczne”, podobnej do jej uznanej serii „Untitled Film Stills”, zdjęcia Cindy Sherman mogą wydawać się znajome, ale trudne do zlokalizowania. Naśladując styl i skalę dzieł kanonicznego renesansu, baroku, rokoka i neoklasycyzmu, „Portrety historyczne” Shermana zagłębiają się w stereotypy, tożsamość płciową i portrety, jednocześnie wskazując na sztuczność tych reprodukcji. Dzięki zastosowaniu oczywistych protez, peruk i mocnego makijażu obrazy te mają wyraźne wrażenie „wyłączenia”, co sugeruje, że źródło inspiracji jest również skonstruowane i nie należy mu w pełni ufać.

Deborah Kass, 12 czerwonych Barbras, 1993

W serii Deborah Kass „The Warhol Project” (1992-2000) wykorzystuje styl portretowania celebrytów Warhola, aby odnieść się do własnych doświadczeń z niedostateczną reprezentacją narodu żydowskiego. W serialu Kass reinterpretuje kultowe postacie, takie jak Barbra Streisand, Gertrude Stein i siebie samą, aby skomentować te kwestie. W utworze „12 Red Barbras” (1993) Kass zastępuje powtarzający się obraz Jacqueline Kennedy Warhola obrazem Streisand jako oświadczenie o reprezentacji.