Het voor een Oscar genomineerde 'Killers of the Flower Moon' combineert westers drama en een waargebeurd misdaadverhaal

Een angstaanjagende scène vroeg in Martin Scorsese's "Killers of the Flower Moon" toont de silhouetten van mannen die werken in een onheilspellende roodachtige leegte, die lijkt op gemartelde zielen in de hel. Als je het hebt gezien, weet je waarschijnlijk dat het een verontrustend beeld is dat het toneel vormt voor de verontrustende, waargebeurde gebeurtenissen die zich in de film ontrafelen. De film, gebaseerd op het non-fictieboek van David Grann, brengt een sinistere periode van geweld en hebzucht tegen de Osage Nation in de jaren twintig tot leven.

Op het eerste gezicht lijkt een historisch westers drama over de Osage Murders misschien onbekend terrein voor Scorsese, vooral bekend van zijn rauwe films over de georganiseerde misdaad in New York City. Hij heeft echter bewezen een veelzijdige regisseur te zijn, die het publiek naar verschillende tijdperken en locaties vervoert, terwijl hij zijn kenmerkende stijl behoudt. Hier behandelt hij met de grootste zorg en emotionele scherpte een tragisch hoofdstuk uit de geschiedenis van Oklahoma.

Gedurende zijn decennialange carrière heeft Scorsese opgetreden als pleitbezorger voor het behoud van de kunst van het filmmaken. Hoewel zijn achtergrond ligt in het vastleggen van stedelijke straten en gangsters, vindt hij voortdurend nieuwe manieren om gevestigde genres nieuw leven in te blazen. In Killers of the Flower Moon eert hij het Westen door het raamwerk ervan te gebruiken om licht te werpen op een verontrustende historische gerechtelijke dwaling. In Killers of the Flower Moon laat Scorsese zien dat er veel effectieve manieren zijn om betekenisvolle verhalen te vertellen. De film keert terug naar een duister hoofdstuk uit de Amerikaanse geschiedenis rond het Osage-reservaat in het noorden van Oklahoma in de jaren twintig, met de nadruk op echte misdaden, waaronder de moord op enkele tientallen stamleden in de loop van het decennium. Sommige slachtoffers werden neergeschoten, andere opgeblazen en van anderen werd aangenomen dat ze systematisch vergiftigd waren.

Scorsese schrijft samen met Eric Roth het scenario en voegt zowel een verreikende reikwijdte als intieme karakterportretten toe aan het materiaal. Het is een grootschalig epos met uitgebreide beelden en bewegingen die passen bij het onderwerp. Toch schakelt de regisseur net zo vaak over naar besloten, schimmige interieurs die de verborgen motieven en gevaren binnenin weerspiegelen. Leonardo DiCaprio schittert als Ernest Burkhart, die met de trein in Fairfax arriveert en onmiddellijk overweldigd wordt door de chaotische energie van vreemden rond het drukke perron. Als oorlogsveteraan die op drift raakt in de menigte, lijkt Ernest zowel energiek als begrijpelijkerwijs verbijsterd door zijn onbekende omgeving. Door DiCaprio's gegronde optreden en Scorsese's behendige balancering van schalen - uitgebreid bij het overbrengen van de open grens van de periode, maar toch intiem bij het blootleggen van de schaduwen ervan. Het dient zowel als een eerbetoon aan verloren levens als een herinnering aan de voortdurende zoektocht naar gerechtigheid.

Leonardo DiCaprio en Lily Gladstone laten de relatie van Ernest en Mollie met het naturalisme zien, die zo authentiek tussen de twee acteurs is ontwikkeld. Het wordt al snel het emotionele anker van het verhaal. Op 48-jarige leeftijd portretteert DiCaprio Ernest, ongeveer twee keer zo oud als zijn echte tegenhanger. De leeftijd heeft het gezicht van DiCaprio een grotere gevoeligheid en expressiviteit op het scherm gegeven.

Om nog maar te zwijgen: Lily Gladstone verdiende een historische Oscar-nominatie voor haar hoofdrol in 'Killers of the Flower Moon'. De 37-jarige actrice scoorde haar eerste Academy Award-nominatie in de categorie Beste Actrice voor haar gevoelige vertolking van Mollie Burkhart. Bovendien markeert haar mijlpaalnominatie haar als de eerste Indiaanse vrouw die wordt erkend in de categorie Beste Actrice.

Terwijl inheemse actrices zoals Keisha Castle-Hughes voor "Whale Rider" en Yalitza Aparicio voor "Roma" eerder Oscar-aandacht kregen, wordt Gladstone nu de eerste uit de Verenigde Staten die deze eer te beurt valt. Haar nominatie benadrukt de focus van de film op het nauwkeurig weergeven van het Osage-volk dat centraal staat in het beruchte moordmysterie.