Ferrari's eerste geteste SUV: een review van de baanbrekende Purosangue

De naam Purosangue vertaalt zich rechtstreeks naar "puur bloed" in het Italiaans. Met enige nuance in de vertaling krijgt het echter een betekenis die past bij een merk dat synoniem staat met paarden. Dit debuutvoertuig van Ferrari markeert een vertrek als het eerste meer praktische, hoger rijdende model. Concreet is de Purosangue Ferrari's eerste vierdeurs SUV met vier zitplaatsen en vierwielaandrijving. Onder de motorkap ligt een machtige 6,5-liter V12-motor.

Hoewel hij er uiterlijk uitziet als een SUV, beweert Ferrari dat de Purosangue zijn categorie moet definiëren. Het bedrijf beweert dat het geheel zijn eigen ding is, en niet zomaar een SUV. Dit is opmerkelijk gezien de opkomst van hyperkrachtige SUV's van Lamborghini, Aston Martin en anderen. Omdat deze voertuigen zich in overweldigende mate richten op brute kracht via elektronica en enorme motoren, in plaats van op daadwerkelijke rijdynamiek, ontstaat er een discussie over wat sport inhoudt voor dit soort krachtige bedrijfsvoertuigen.

De belangrijkste details blijven behouden terwijl er eenvoudiger taal- en zinsstructuur wordt gebruikt. Laat het me weten als je een deel van de passage wilt parafraseren of verder wilt uitleggen.

De Purosangue speelt in op de SUV-trends door een van de meest authentieke sportieve vertegenwoordigers van zijn klasse te zijn. Je zou kunnen stellen dat door de SUV-formule te volgen volgens de specificaties (vier stoelen, achterklep, enz.) deze het dichtst bij het acroniem blijft. Toegang tot het zachte achtercompartiment wordt bereikt via naar achteren openende deuren. De kracht komt van een machtige maar unieke 6,5-liter V12 die 715 pk levert – een cilinderindeling die niet meer voorkomt sinds specifieke Lamborghini- en Audi-modellen. Ferrari rustte de middenmotor uit met onderdelen uit hun uitgebreide onderdelenbak, waardoor deze zo ver naar voren werd gepropt dat de laatste cilinders de knieën van de achterpassagiers zouden moeten verwarmen.

De lay-out van de middenvoorin geplaatste motor is duidelijk zichtbaar. Aan de achterzijde bevindt zich een achtversnellingsbak met schakelpeddels, gecombineerd met een aftakas (geleend van een ander Ferrari-model) die twee koppelingen bedient om elk voorwiel aan te drijven. Hoewel hij over vierwielaandrijving beschikt, voelt hij onder de meeste omstandigheden beslist achterwaarts gericht aan vanwege het erfgoed van de achterin geplaatste motor. Dit is een auto die heel erg lijkt op een achterrijder.

De Purosangue biedt innovaties van binnen en van buiten. Het vernieuwde interieur biedt nieuwe manieren om met systemen te communiceren - zie het gedeelte Interieur voor meer details. Een slimme ophanging zorgt voor zowel een voorbeeldig Ferrari-gedrag als de comfortabele GT-kwaliteiten die gewenst zijn in een SUV. Ga naar het tabblad Rijden voor meer informatie over de dynamische capaciteiten.

Er is echter geen enkele elektrificatie, dus het brandstofverbruik is hoog. De uitstoot bedraagt in totaal 393 g/km CO2, terwijl de gecombineerde economie slechts 16,3 mpg bedraagt.

De prestatiegegevens zijn aanlokkelijk: 0-100 km/u in 3,3 seconden en een topsnelheid van 310 km/u. Ten slotte is de basisprijs £ 313.360. Gezien de optionele extra's van Ferrari zullen maar weinig Purosangues het perceel verlaten dat minder dan £ 400.000 zal kosten als ze eenmaal volledig uitgerust zijn. Hoewel er grenzen worden verlegd, blijven er over het algemeen vragen bestaan over de gevolgen ervan voor het milieu.

Afgezien van de prijs overtreft de Purosangue zijn belangrijkste rivalen, de Urus en DBX. In tegenstelling tot deze voertuigen maakt het geen gebruik van reeds bestaande onderdelen van andere merken binnen het moederbedrijf. De Urus deelt aanzienlijk platforms, motoren en technologie met Audi, Bentley en Porsche. De DBX leent aandrijflijntechnologie van Mercedes-Benz. Beide SUV’s volgen, net als andere concurrenten, een conventionele SUV-indeling waarbij functionaliteit en passagiersruimte boven alles voorop staan. De Purosangue volgt deze aanpak echter niet. In plaats daarvan plaatst het in de eerste plaats het karakter van een echte Ferrari, waarbij de binnenruimte wordt ontworpen rond het behoud van zijn prestatiegerichte DNA in plaats van het maximaliseren van praktische kenmerken. Dit resulteert in een unieke propositie ten opzichte van zijn crossover-concurrenten.