Το νέο άλμπουμ της Lana Del Rey εξήγησε: να γιατί πρέπει να το ακούσετε

Ως μακροχρόνιοι ακροατές της Lana Del Rey, μπορεί να έχουμε το δικαίωμα να ενοχλούμε τους συνομιλητές μας. Ίσως αναρωτιέστε γιατί, αλλά η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Αυτό που είναι ξεκάθαρο όμως είναι ότι η καλλιτέχνις πέρασε δύσκολες αλλαγές και η κοινή γνώμη πάντα είχε κάτι να πει για την καριέρα της. Όταν πρωτοεμφανίστηκε με τα "Video Games", όλοι κίνησαν την περιέργεια από τον αέρα μυστηρίου που την περιέβαλλε. Ωστόσο, μετά από μια αδέξια παράσταση του SNL το 2012, ο Τύπος και το Διαδίκτυο την κατακρίνουν, καθιστώντας την αγαπημένο στόχο της πολιτιστικής στιγμής. Παρόλα αυτά, το ντεμπούτο άλμπουμ της, Born To Die, είχε τεράστια επιτυχία και το σινγκλ "Summertime Sadness" ανέβηκε γρήγορα στο Billboard Hot 100, παραμένοντας το σινγκλ της με τις υψηλότερες επιδόσεις μέχρι σήμερα. Από τότε, έχει γίνει ένα cult pop είδωλο με αφοσιωμένο θαυμαστές που συνεχίζει να προκαλεί κριτική από τους επικριτές της.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Lana Del Rey γνώρισε πολλά σκαμπανεβάσματα στο κοινό, γεγονός που την έκανε αγαπημένη μεταξύ των μακροχρόνιων ακροατών. Παρά τη διαμάχη, η Del Rey έχει αγκαλιάσει το μοναδικό της στυλ και τις αριστερές επιρροές της, που είναι εμφανείς στα εννέα LP της και ένα βιβλίο ποίησης. Είναι ενδιαφέρον ότι η πρώιμη δισκογραφία της βρήκε νέο κοινό στις νεότερες γενιές, με επιτυχίες όπως το "Born To Die" και το "Ultraviolence" να χρησιμοποιούνται σε viral βίντεο του TikTok. Ο ήχος του Del Rey έχει επίσης εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, κινούμενος προς ένα ασυνήθιστο στυλ που αψηφά τις συμβάσεις του είδους και δίνει έμφαση στην αφήγηση πάνω από τα ρεφρέν ή τα hooks. Το τελευταίο της άλμπουμ, Did You Know That There's a Tunnel Under Ocean Boulevard, μοιάζει με μια συζήτηση με έναν οικείο φίλο, γεμάτο εφαπτόμενες, εμφατικά σημεία και αντιφάσεις. Ας καθίσουμε αναπαυτικά και ας απολαύσουμε τη βόλτα καθώς η Λάνα μας ταξιδεύει μέσα από τη μουσική της.

Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ περιλαμβάνει τον αρμονικό ήχο μιας γκόσπελ χορωδίας, καθώς η Ντελ Ρέι θέτει τις βάσεις για τα θέματα που έχουν απασχολήσει το μυαλό της. Η πλούσια μελωδία χτίζεται σε μια δυνατή χορωδία φωνών, που ρωτούν πώς είναι η μετά θάνατον ζωή.

Ένα από τα πιο προσιτά κομμάτια του άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο, είναι το πρώτο σινγκλ. Σε αυτό το τραγούδι, η Del Rey δείχνει την ικανότητά της να μεταμορφώνει συναισθήματα που οι άνθρωποι μπορεί να διστάζουν να εκφράσουν σε στίχους. Στο A&W, η Del Rey παρουσιάζει έναν ύμνο που μιλά για τους αγώνες της σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Αποπνέει αυτοπεποίθηση και κούραση, αναφερόμενη ευθαρσώς στον εαυτό της ως «αμερικανίδα πόρνη» και αντιμετωπίζοντας τον μισογυνισμό που έχει αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια. Το δεύτερο μισό του τραγουδιού είναι ιδιαίτερα σαγηνευτικό, καθώς τα φωνητικά του Del Rey συγχωνεύονται με έναν υπνωτιστικό ρυθμό παγίδας, δημιουργώντας ένα ακαταμάχητο άσμα. Στη συνέχεια, ακούτε το διάλειμμα του Judah Smith: καθώς το άλμπουμ περιλαμβάνει μια ταραχώδη μετάβαση, όπου ένα κήρυγμα μεγαλοεκκλησίας από τον πάστορα Judah Smith στρώνεται πάνω από τα γέλια και τις μουρμούρες του Del Rey, δημιουργώντας ένα έντονο και αποπροσανατολιστικό αποτέλεσμα.

Το κολιέ Candy είναι το επόμενο και η ψυχική ενέργεια του Jon Batiste είναι εμφανής σε αυτό το κομμάτι. Η επαναλαμβανόμενη μελωδία του πιάνου δεν είναι μόνο ενδοσκοπική και συναισθηματική, αλλά όταν συνδυάζεται με το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν του Del Rey, γίνεται μια συναρπαστική μελωδία που μπορεί να μείνει στο μυαλό σας για ώρες. Προσέξτε τη φράση "κολιέ καραμέλας" να παίζει στο repeat στο μυαλό σας. Η σύνθεση τραγουδιών της Del Rey έχει πάρει μια πιο προσωπική τροπή από το τελευταίο της άλμπουμ. Το "Kintsugi" είναι ένα μελαγχολικό και σχεδόν νεκρικό τραγούδι που στοχάζεται στον θάνατο και τη διαδικασία του πένθους. Το «Fingertips» είναι μια εξαιρετική απεικόνιση της ικανότητας της Del Rey να μεταμορφώνει τις προσωπικές της σκέψεις σε εκτεταμένες και σαγηνευτικές μπαλάντες. Είναι σαν να διαβάζει δυνατά από ένα ιδιωτικό ημερολόγιο.

Το Paris, Texas είναι το πιο σύντομο τραγούδι του άλμπουμ και έχει την πιο συμβατική δομή. Η μελωδία ακούγεται σαν τις λεπτές νότες ενός μουσικού κουτιού και οι νοσταλγικοί στίχοι μιλούν για το να αφήνεις πράγματα πίσω. Είναι το είδος του κομματιού που θα παίζατε κοιτώντας έξω από το παράθυρο, νιώθοντας μελαγχολικός.

Στο «Let the Light In», η συνεργασία του Del Rey με τον πατέρα John Misty παρουσιάζει τα συμπληρωματικά στυλ τους, με τον folksy rock ήχο του Misty να συνδυάζεται άψογα με την υπογραφή του Del Rey. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι είναι ένα από τα αγαπημένα σε επανάληψη.

Η Margaret (ft. Bleachers) θα σας κάνει να κλάψετε και, στη συνέχεια, στο Fishtail η Del Rey επιδεικνύει την ευελιξία της καθώς πειραματίζεται με το autotune με εξαιρετικό αποτέλεσμα. Η προσθήκη μιας γραμμής μπάσου ενισχύει τα αποπνικτικά φωνητικά της, με αποτέλεσμα ένα κομμάτι που είναι οικείο και χορευτικό. Ο Ντελ Ρέι συνεργάζεται με τον πειραματικό ράπερ Tommy Genesis σε ένα αποπνικτικό και παιχνιδιάρικο τραγούδι που σίγουρα θα γίνει επιτυχία. Το κομμάτι βλέπει την Del Rey να επιστρέφει στις ερωτικές και παιχνιδιάρικες μελωδίες που την έκαναν διάσημη, και σε συνδυασμό με το μολυσματικό ρεφρέν της Genesis, είναι ένας σίγουρος νικητής.

Τέλος, το άλμπουμ ολοκληρώνεται με μια αναπάντεχη ανατροπή καθώς το τελευταίο κομμάτι είναι ένα όμορφα μεταμφιεσμένο remix ενός τραγουδιού που είχε κυκλοφορήσει προηγουμένως, το "Venice Bitch". Το remix είναι πλούσιο σε στρώματα, δημιουργώντας έναν φρέσκο νέο ήχο, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί την ανάπτυξη και την εξέλιξη της Del Rey ως καλλιτέχνη που αγκαλιάζει την κληρονομιά της.