Wystawa Joan Brown celebruje jej głęboko intymne portrety

Portrety Joan Brown przez lata umożliwiały intymny wgląd w jej świat sztuki. Malując, stworzyła szczere zdjęcia bliskich, które pozbyły się blichtru, aby uchwycić codzienne piękno. Wiele prac prezentowanych na retrospektywie SFMOMA wydaje się być skrojonych na miarę delikatnych pamiątek dla rodziny i przyjaciół. Subtelnymi ruchami pędzla Brown przywoływał ulotne chwile i ciche szczegóły, które składały się na życie. Jej prywatne wpisy w pamiętniku w Paint dzielą się skinieniami głowy i spojrzeniami, które mówią wiele dla wtajemniczonych. Podczas gdy niektórzy artyści chcieli zrewolucjonizować, Brown udoskonalił portret jako skromny hołd. Z wyraźną pieczołowitością oznaczała miejsca i osoby ze swojej społeczności. Pędzlem w dłoni Brown zbudował archiwum ciepła, rejestrując wspomnienia pomiędzy cięciami, aby pasowały jak łaty na kołdrze. Zamiast wielkich gestów, jej dzieła sztuki oferują okna do łatwych rozkoszy i połączeń. Portretując wewnętrzny krąg, Brown podkreśla, jak pierwsze chwile pod nagłówkami ostatecznie kształtują nasze wspólne człowieczeństwo. Jej dar polega na wyrafinowaniu głębokiej intymności z małych, codziennych łask.

Malarka, której retrospektywa podróżowała od SFMOMA do Carnegie Museum, ugruntowała swoją pozycję w Bay Area. Jej dobrze prosperująca technika impasto zmieniała abstrakcję w instynktowne formy, czasami z subtelnym mrugnięciem. Jej wczesne prace błyszczą pod warstwami olejów, sugerując wewnętrzne odkrycia pod obserwowalnymi powierzchniami. „Indyk na Święto Dziękczynienia” nawiązuje do klasycyzmu poprzez humorystyczne przedstawienie zwłoki zawieszonej w przestrzeni. Jego niekonwencjonalne barwy tchną tajemnicą, a rzeczowe podejście wywołuje śmiech, który trudno zdefiniować.

„Green Bowl”, surowa martwa natura, reprezentowała śmiałą ewolucję Browna. Zdobywszy wczesne uznanie, m.in. przejęcie MoMA, podążała za wyrazistą muzą odchodzącą od konwencji stylistycznych. To przeniosło ją poza sukces komercyjny w stronę samodzielnych poszukiwań.

Jako zastępca kuratora Lim wraz z Janet Bishop zorganizowała wystawę, aby zaprezentować wnikliwą wizję Browna samą w sobie. Jej prace ilustrują intymny świat wolny od presji popularności i trendów. Retrospektywa, podróżująca po całym świecie, celebruje wyjątkowe umiejętności Brown i siłę w pielęgnowaniu jej twórczego ducha.

Twórcza podróż Browna doprowadziła do ciągle zmieniających się wizji. Prace takie jak „Noel w kuchni” przedstawiają perspektywę dojrzewania łączącą matczyne uczucia z domem. Obraz opowiada wzruszającą historię: małe dziecko bawiące się ręką, podczas gdy psy przyglądają się w pobliżu. Jednak tekstury takie jak podłoga w szachownicę zwiększają zjawiskową jakość obrazu, a renderowane powierzchnie emanują własną artystyczną integralnością. Rodzina często pojawia się w pracach Browna, ukazując szczerość na wzór Normana Rockwella widzianą przez zabawny obiektyw San Franciscan. Wakacyjne sceny zestawione ze zdjęciami w sepii ujawniają inspiracje. Brown najbardziej intrygowało w przedstawianiu siebie. Poprzez autoportrety badała granicę między światem wewnętrznym i zewnętrznym. Wolne od zewnętrznych oczekiwań prace niczym „Bathers” pozbywają się uprzedzeń, aby jednocześnie żyć w radości i wrażliwości.

Niespokojny duch Browna przeciwstawia się fiksacji i ewoluuje w nieskończoność. Jej wnikliwe prace celebrują intymne przestrzenie, w których wyobraźnia spotyka się z rzeczywistością, kierując się empatią, a nie samą akceptacją. Podróż Browna, poprzez siebie i innych, rzuca światło na wspólne rozumienie miłości, odkrywania i rozwoju. Co więcej, dla niej autoportret zapewniał głęboki wgląd w świat wewnętrzny i zewnętrzny. Jej odważne, ale intymne spojrzenie wydaje się być skierowane zarówno do wewnątrz, jak i na zewnątrz. Działa jak spotkanie w „Autoportrecie z rybą i kotem”, ale jednocześnie zaprasza widza do zrelaksowanej i otwartej autorefleksji. Inne obrazy odrywają się od uprzedzeń poprzez absurdalne zestawienia. Ujawniając swoją wrażliwość poprzez elementy kostiumu, Brown z żartobliwą odwagą bada tożsamość. Stawia czoła strukturom społecznym, a jednocześnie odnajduje w nich wolność.

Wesoła inscenizacja stawia pytanie o to, co eksponujemy i co skrywamy w sposobie, w jaki się prezentujemy. Można nawet powiedzieć, że portrety Browna wykraczają poza dosłowność, angażując widza we wspólną kontemplację. Widzimy, jak patrzy do wewnątrz, niezabezpieczona, ale pełna mocy. Poprzez samoobjawienie, które demontuje przypisane role, jej prace kultywują pełne współczucia zrozumienie naszego złożonego, stale ewoluującego ludzkiego doświadczenia. Naświetla paradoksy i przyjemności życia poprzez intymne prace, które zapraszają nas do lustrzanej relacji widzenia i bycia widzianym.