AI afhjúpar falin listaverk í frægum málverkum

Með tilkomu nýrrar tækni geta vísindamenn og listfræðingar nú afhjúpað nýjar upplýsingar um týnd og skemmd listaverk. Aðferðir eins og röntgenmyndir og innrauðar myndatökur hafa gert sérfræðingum kleift að sjá undir yfirborði málverka og afhjúpa smáatriði sem áður voru falin. Til dæmis hefur röntgenmyndataka verið notuð til að afhjúpa sjálfsmynd eftir Vincent van Gogh undir einni af öðrum myndum hans, en innrauð mynd hefur verið notuð til að greina undirteikningar í Síðustu kvöldmáltíðinni eftir Leonardo da Vinci.

Auk þessara myndatækni er önnur tækni eins og þrívíddarprentun og tölvulíkön notuð til að endurheimta og varðveita skemmd listaverk. Til dæmis hefur þrívíddarprentun verið notuð til að búa til nákvæmar eftirlíkingar af viðkvæmum fornum bókrollum, sem gerir vísindamönnum kleift að rannsaka þær án þess að hætta á frekari skemmdum. Að sama skapi hefur tölvulíkön verið notuð til að búa til sýndarendurgerðir á skemmdum listaverkum, sem gerir sérfræðingum kleift að rannsaka þau nánar og jafnvel þróa endurreisnaráætlanir.

Notkun nýrrar tækni hjálpar til við að afhjúpa nýjar upplýsingar um sum af stærstu listaverkum heimsins og færir okkur nær því að skilja sanna sögu þeirra og mikilvægi. Með því að nota þessi verkfæri getum við haldið áfram að varðveita og vernda þessa ómetanlegu hluta menningararfsins okkar fyrir komandi kynslóðir. Til dæmis er gervigreind (AI) notuð til að endurheimta og varðveita skemmd eða týnd listaverk. Í sumum tilfellum er gervigreind jafnvel fær um að afhjúpa upplýsingar um listaverk sem áður var falið eða glatað. Til dæmis er hægt að nota gervigreind til að greina röntgen- og innrauða myndir af málverkum til að sýna falin lög eða undirteikningar. Í öðrum tilfellum getur það búið til sýndarendurgerðir á skemmdum listaverkum, sem gerir sérfræðingum kleift að rannsaka og þróa endurreisnaráætlanir fyrir þessi verk.

Hingað til hefur gervigreind reynst dýrmætt tæki á sviði endurreisnar og varðveislu listar. Með því að nota gervigreind til að afhjúpa falin smáatriði og búa til sýndarendurgerðir geta sérfræðingar öðlast betri skilning á skemmdum og týndum listaverkum og þróað áætlanir til að varðveita þau fyrir komandi kynslóðir. Í sumum tilfellum er gervigreind notuð til að greina röntgen- og innrauða myndir af málverkum til að sýna falin smáatriði eða undirteikningar. Mannleg framlag í þessu ferli felur í sér að hreinsa upp röntgenmyndina til að fjarlægja þætti úr yfirborðsmálverkinu og safna saman gagnasafni af verkum listamannsins fyrir vélina til að læra stíl þeirra.

Hins vegar er notkun gervigreindar við endurreisn og varðveislu listar ekki án áskorana. Ein hindrun sem vísindamenn hafa rekist á eru takmarkaðar upplýsingar sem hefðbundin röntgengeislun gefur, sem fyrst var notuð í málverk á 19. öld. Til að vinna bug á þessu taka verndarar oft sýnishorn af striga til að læra meira um efnin, litarefni og hugsanlegar skemmdir. Hins vegar gerir nýrri skönnunartækni þeim nú kleift að fá þessar upplýsingar án þess að snerta verkið.

Þjóðlistasafnið í London hefur átt í samstarfi við University College London og Imperial College London um verkefni sem kallast Art Through the ICT Lens (ARTICT) til að framleiða skýrari myndir af málverkum með því að nota háþróaðan skannabúnað.

Eitt af þeim málverkum sem hafa verið rannsökuð sem hluti af þessu verkefni er Doña Isabel de Porcel eftir Francisco de Goya (c 1805), sem hefur falið portrett af manni undir. Til að afhjúpa þessa huldu andlitsmynd voru margar skannar frá mismunandi svæðum rafsegulrófsins sameinaðar, ferli sem áður var gert handvirkt. Hins vegar, þökk sé rannsóknum sem gerðar voru sem hluti af ARTICT verkefninu, er nú hægt að gera þetta ferli með tölvu.

Sumir hafa efast um nákvæmni verkefna sem reyna að endurskapa týnd listaverk með tækni. Til að mynda hefur tilraun Google Arts & Culture til að endurlita málverk Klimts deildar, sem eyðilögðust í eldsvoða og eru aðeins þekkt í gegnum svarthvítar ljósmyndir, verið gagnrýnd fyrir að nota óhóflega listrænt leyfi og minnka málverkin í „teiknimyndir“. Aftur á móti hefur Erdmann reynt að takmarka mannlegt fagurfræðilegt inntak í eigin endurgerðum og lokamyndin er valin af reiknirit frekar en handvalin af sérfræðingum. Þessar tegundir verkefna bjóða upp á tækifæri til að kanna hvernig glatað meistaraverk gæti hafa litið út og eru hluti af langri hefð fyrir sögulegri endurgerð. Hins vegar hafa þeir nýlega verið búnir til og upplifað stafrænt, sem gerir upprunalega verkinu kleift að haldast óbreytt. Það besta af þessum tilraunum eru opinskátt ófullnægjandi og þjóna sem upphafspunktur fyrir okkar eigin ímyndunarafl.