Αυτή η καλλιτεχνική παράσταση του MIT παρουσιάζει μικρόβια και μανιτάρια σε πρωταγωνιστικούς ρόλους

Η έννοια της «βιολογικής τέχνης» συνδέεται συνήθως με έργα χειρισμού γενετικού κώδικα που δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όπως το φθορίζον λαγουδάκι του Eduardo Kac ή το αυτί του Stelarc που εμφυτεύεται στο χέρι του. Αντίθετα, οι επιμελητές του "Symbionts: Contemporary Artists and the Biosphere" έχουν επιμεληθεί μια έκθεση με 14 σύγχρονους βιοκαλλιτέχνες που εξερευνούν πέρα από τη χειραγώγηση κώδικα και προσπαθούν να δημιουργήσουν αμοιβαίες σχέσεις και σχέσεις με σεβασμό με μη ανθρώπινους παράγοντες.

Τα έργα τέχνης που εκτίθενται στις τρεις γκαλερί του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών του MIT List απεικονίζουν διάφορες μορφές συμβίωσης, όπως ο αμοιβαίος, ο κομμενσαλισμός και ο παρασιτισμός. Το «Plantas autofotosintéticas» του Gilberto Esparza ενσαρκώνει μια αμοιβαία επωφελή αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και μη ανθρώπινων οργανισμών. Αυτή η εγκατάσταση περιλαμβάνει μικροβιακούς πύργους κυψελών καυσίμου που περιέχουν μείγμα νερού λιμνών και λυμάτων, και ένα αναρτημένο ενυδρείο. Τα βακτήρια Geobacter που υπάρχουν στο νερό της λίμνης καθαρίζουν τα λύματα αντλώντας ηλεκτρόνια από τα απόβλητα σωματίδια, τα οποία παράγουν επίσης σπινθήρες φωτός. Το πλοκάμι στο ενυδρείο χρησιμοποιεί αυτό το φως για φωτοσύνθεση.

Προχωρώντας, το "Memory (Μελέτη #2)" της Candice Lin είναι μια λευκή μάζα μανιταριών χαίτης λιονταριού που αναπτύσσεται από ένα κόκκινο κεραμικό δοχείο. Ο καλλιτέχνης επαναχρησιμοποιεί τα ανθρώπινα απόβλητα, ειδικά τα ούρα, για να διευκολύνει την ανάπτυξη των φυτών, χωρίς κανένα προστατευτικό φράγμα. Έτσι, σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης, τα μέλη του προσωπικού συλλέγουν τα ούρα τους και θολώνουν τους μύκητες με τα αποσταγμένα δείγματα. Αυτό το μανιτάρι είναι γνωστό ότι βελτιώνει τη μνήμη όταν καταναλώνεται. Η χρήση των κοινών ούρων είναι μια αναφορά στα προηγούμενα έργα του καλλιτέχνη που χρησιμοποιούν αυτό το σωματικό υγρό ως μεταφορά για τη συλλογική δυσφορία και δυνατότητες.

Τα γλυπτά του Nour Mobarak διαθέτουν βινυλικές μπάλες παραλίας που μεταμορφώθηκαν σε θερμοκοιτίδες για μανιτάρια ουράς γαλοπούλας, ενσωματώνοντας μια γραφική αλλά περιορισμένη ερμηνεία του κομμενσαλισμού. Ωστόσο, το θέμα της έκθεσης προκαλεί ένα ερώτημα που προκαλεί σκέψη: είναι δυνατή η συμβίωση μόνο μεταξύ ζωντανών όντων; Θα μπορούσαν επίσης τα επαναχρησιμοποιημένα αντικείμενα να ωφελήσουν τους οργανισμούς και να συμβάλουν στην ευημερία τους; Ο Kiyan Williams παρουσιάζει μια πιο ανεπτυγμένη ιδέα με το Ruins of Empire II, όπου αμφισβητούν την παρασιτική εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας από την Αμερική. Χρησιμοποιώντας λευκά μυκήλια, ο Ουίλιαμς αναπλάθει το πρόσωπο του Αγάλματος της Ελευθερίας που στεφανώνει τον Θόλο του Καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον, DC Είναι γνωστό ότι το Καπιτώλιο κατασκευάστηκε κυρίως από σκλάβους και ένας σκλάβος έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο σχεδιασμό του αγάλματος.

Πολλά κομμάτια στην έκθεση εξερευνούν τα όρια των συμβιωτικών σχέσεων, είτε επεκτείνοντάς τα είτε διαταράσσοντάς τα. Το She Has No Mouth της Pamela Rosenkranz διαθέτει ένα οπτικά εντυπωσιακό κυκλικό ανάχωμα ροζ άμμου, που παραπέμπει στα απορρίμματα γάτας, έναν κοινό μεταδότη της παρασιτικής λοίμωξης τοξοπλάσμωσης. Στους αρουραίους, αυτό το παράσιτο πυροδοτεί τη σεξουαλική διέγερση ως απόκριση στο άρωμα των γατών, οδηγώντας στον θάνατο τους και διευκολύνοντας την αναπαραγωγή του παρασίτου. Επεκτείνοντας αυτό το φαινόμενο μεταξύ των ειδών στους ανθρώπους, η έκθεση απαιτεί από το προσωπικό της γκαλερί να διατηρήσει το άρωμα του Calvin Klein Obsession for Men (που περιλαμβάνει μια συνθετική εκδοχή μιας φερομόνης θηλαστικού που μοιάζει με γάτα) γύρω από το έργο τέχνης, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα φερομονών και συγκεχυμένη επιθυμία.

Η έκθεση «Symbionts» δεν εστιάζει μόνο στις τεχνικές πτυχές της βιοτέχνης αλλά διερευνά και τις επιπτώσεις αυτών των έργων στην εργασία και την αποτελεσματικότητα. Μέσα από απλές αλλά σημαντικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των έργων τέχνης και του προσωπικού του μουσείου, δημιουργείται ένα θέατρο συντήρησης, τονίζοντας τον ρόλο μας μέσα στο σύστημα. Αυτή η εργασία μπορεί να φαίνεται ασήμαντη σε σύγκριση με τις επιστημονικές προόδους που απαιτούνται για περιβαλλοντικές ή γεωργικές βελτιώσεις, αλλά μας υπενθυμίζει τη θέση μας μέσα στο σύστημα και δυνητικά μας αφυπνίζει για τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Έτσι, η τέχνη που παρουσιάζεται στα «Symbionts», όσο ανεπιτήδευτη ή παράλογη κι αν είναι, μπορεί να χρησιμεύσει ως καταλύτης για αλλαγή, διαταράσσοντας τον εφησυχασμό μας και προτρέποντας τη δράση μας.

Τελικά, σε αυτή την εκτεταμένη έκθεση, ορισμένα έργα τέχνης φωτίζουν την περίπλοκη φύση της συνύπαρξης, ενώ άλλα παλεύουν με τα μεγάλα διακυβεύματα της βιοϊατρικής προόδου.